Λογική αλάνας και εμμονή στη διαχείριση!

Η ΑΕΚ στο Καυτανζόγλειο έπαιξε ποδόσφαιρο αλάνας. Μπορεί όχι σε αγωνιστική τακτική ή τέλος πάντων κυρίως σε αγωνιστική τακτική, αλλά σε νοοτροπία. Το δεύτερο μάλιστα, χειρότερο από το πρώτο. Διότι η τακτική διορθώνεται πιο εύκολα από τη νοοτροπία.

Η ΑΕΚ έμοιαζε να αγωνίζεται με το μυαλό που είχαμε πιτσιρικάδες παίζοντας στις αλάνες της γειτονιάς. Εκεί, λίγο πριν βραδιάσει, συμφωνούσαμε: "Οσο και αν είναι το σκορ, όποιος το βάλει τώρα, κερδίζει..." Το έβαλε, λοιπόν, η ΑΕΚ, έκανε το 0-1 και θαρρείς ότι εκεί τελείωσε το ματς. Χωρίς κατανοητό λόγο, ίσως μόνο γιατί... "έτσι είχαμε πει μεταξύ μας, αν το βάλουμε καθαρίσαμε".

Το σκορ άλλαζε στο Καυτανζόγλειο, η λογική της ΑΕΚ δεν άλλαζε. Παιχνίδι αλάνας είναι και το άλλο, παίζουμε όλοι και βάζουμε τον "κακό μας" στο τέρμα. Αυτό δεν έχει να κάνει με την αξία του Μπάρκα, έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη των άλλων στον Μπάρκα. Μετά το 2-1, υπήρχαν κάποιες περιπτώσεις που ο Βράνιες αντί να επιστρέψει την μπάλα στον τερματοφύλακά του προτίμησε να ρισκάρει. Η προσποίηση ανάμεσα σε δύο ως τελευταίος έβγαλε όμορφη φάση, αλλά προφανώς και την ψυχή των κιτρινόμαυρων.

Και βέβαια, στην αλάνα δεν υπάρχει πιο δυνατός κανόνας από τον εξής: Σε όποιον ανήκει η μπάλα, εκείνος αποφασίζει για όλα. Και κυρίως, δεν βγαίνει ποτέ από το παιχνίδι. Κόντρα στον Ηρακλή η ΑΕΚ είχε 2-3 τέτοιες περιπτώσεις. Είναι ανεξήγητο το πώς αποφασίστηκε να βγει από αυτό το ματς ή μάλλον και από αυτό το ματς ο Βάργκας. Οπως επίσης είναι ανεξήγητο γιατί δεν πρέπει να βγαίνει ποτέ ο Μάνταλος.

Με αυτή τη διαχείριση, η ΑΕΚ δεν κάνει μόνο κακό στον εαυτό της. Κάνει κακό και στον ίδιο τον ποδοσφαιριστή. Τα κακά διαστήματα του Μάνταλου στους αγώνες, πυκνώνουν πλέον πάρα πολύ. Εχουν φτάσει πια να καλύπτουν τη διάρκεια του 90λεπτου. Χρειάζεται να αντιληφθεί κι εκείνος ότι δεν είναι τόσο απλό θέμα να είναι κάποιος αναντικατάστατος σε ομάδα τέτοιας δυναμικής.

Αλλωστε, με εξαίρεση την αναγκαστική αλλαγή του Γκάλο με τον Μπακάκη, όλοι είχαμε ψιλοκαταλάβει ποιες θα είναι οι επιλογές από τον πάγκο στη διάρκεια του αγώνα. Η μεσοεπιθετική της διαχείριση, εκεί που έχει θεωρητικά και το μεγαλύτερο "βάθος" για να αλλάξει πράγματα ότι κάτι δεν πάει καλά, είναι "μετρημένα κουκιά". Αραγε πόσο βοηθητικό είναι αυτό για τον αντίπαλο...

Το ποδόσφαιρο της ΑΕΚ στο Καυτανζόγλειο φάνηκε να είναι σχεδιασμένο λίγο στην τύχη. Οπως μας βγήκαν τα υπόλοιπα, έτσι θα μας βγει κι αυτό. Μάλιστα, δεν ήταν διαφορετικό στην Ξάνθη, απλώς τότε η γρήγορη αποβολή είχε έρθει για να καλύψει τις πολλές ατέλειες. Κόντρα στον Ηρακλή φανερώθηκαν πιο έντονα, από τη στιγμή που αντίπαλος ήταν η τελευταία ομάδα του βαθμολογικού πίνακα.

Αλλά γενικά στην ΑΕΚ αυτό το "στην τύχη" είναι η αλήθεια πως "φοριέται" πολύ φέτος. Από τις επιλογές ποδοσφαιριστών το καλοκαίρι, μέχρι προπονητών, τεχνικών διευθυντών και πιθανόν και σε άλλα επίπεδα. Ετσι, όμως, δεν φτιάχνεις ομάδα επαγγελματικού επιπέδου. Φτιάχνεις ομάδα που μοιράζει μερικές 6άρες στο διάβα της, γιατί αυτός που έφερε την μπάλα είχε κέφια. Ή μια ομάδα που κάποια Κυριακή θα κερδίσει την "άλλη γειτονιά που έχει και μεγαλύτερους παίκτες", γιατί έτσι μας ήρθε. Αλλά κανονική ομάδα, όχι!